Ik mag mij wel..

“Liefde is heerlijk, behalve als we er ons aan vastklampen of er gebrek aan hebben”

Liefde, verliefdheid, houden van…we komen het dagelijks in alles tegen.
Of het nou de commercials zijn die via die weg proberen hun shampoo, scheermesjes, appels of hondenbrokken te verkopen of via de liedjes die we de hele dag horen op de radiozenders.

Altijd is het gericht op ‘liefde’: als je dit doet, laat, koopt of gebruikt dán zal je wat beleven. Dán worden je behoeften vervuld, krijg je wat je wilt, zul je mooier, liever, beter en geliefd zijn en nooit meer eenzaam, bang of verdrietig.

Want dat is wat we zijn gaan verstaan onder liefde: ik heb iets van jou nodig, ik heb wensen, verlangens en verwachtingen en jij kan (moet) me dat geven en met een beetje mazzel doe ik hetzelfde voor en met jou. Maar er zijn wel voorwaarden aan verbonden. En als je je daar niet aan houdt, neem ik mijn liefde terug.
Zo denken we elkaar te vullen en elkaar compleet te maken.

Hoe vaak hoor je niet in al die liedjes teksten als: ik kan niet zonder jou, ik ben verloren zonder jou, jij maakt me compleet..?

Ik kan daar nooit zoveel mee als ik eerlijk ben. Natuurlijk vind ik het soms ook heerlijk om weg te zwijmelen bij romantische teksten en lijkt het me voor even heerlijk iemands enige  ‘levensdoel’ te zijn, iemands ‘alles’. Maar als ik er aan denk dat dat de realiteit zou zijn krijg ik het benauwd.

Ik weet nog goed dat mijn man een keer zei: ik kan niet zonder jou.
Mijn antwoord was meteen heel resoluut: ik kan wel zonder jou!
Dat vond hij niet leuk om te horen, hij schrok er zelfs van. Dacht dat mijn liefde voor hem niet zo diep zat en dat ik hem zo aan de kant zou zetten.
Ik legde hem uit dat het niet een kwestie is van kúnnen maar van wíllen.
Ik kán wel zonder jou, maar ik wíl het niet.

In mijn beleving zou het niet best zijn als ik niet zonder hem zou kúnnen. Dat zou betekenen dat mijn leven afhangt van hem, dat mijn leven op zou houden als hem iets overkwam of als hij mij zou verlaten. En de realiteit is dat als dat zou gebeuren, mijn leven niet stopt.

Ik moet steeds denken aan een liedje van Bruno Mars. “I’d catch a grenade for you”
Even een stukje..

 I’d catch a grenade for ya

Throw my hand on a blade for ya

I’d jump in front of a train for ya

You know I’d do anything for ya

I would go through all of this pain

Take a bullet right through my brain

I would die for you baby

But you won’t do the same

Als ik dit hoor kan ik alleen maar denken:
Wat afschuwelijk als iemand dat allemaal voor je zou doen, wat beklemmend, wat een druk en nóg erger vind ik dat diegene hetzelfde van mij zou verwachten! Alles onder voorwaarde…

Voor mij geldt hetzelfde als ik mensen hoor zeggen: “wij zijn samen één, wij leven één leven”

Ook daar steiger ik al gauw tegen. Ik leef mijn leven, ik loop mijn pad, mijn weg, met mijn uitdagingen, blokkades, verlangens, mijn keuzes, beslissingen, vreugde en verdriet. Gelukkig(!!) heb ik mijn man, mijn maatje, mijn metgezel die óók zijn eigen leven leeft, zijn eigen pad loopt, met zijn uitdagingen , vreugdes en verdriet, en zijn er prachtige én lastige stukken die we samen lopen, naast elkaar lopen, ná elkaar lopen en soms apart van elkaar lopen.

Maar altijd is er weer het moment  dat we elkaar ergens onderweg, op een kruising tegen komen, op de wandelkaart kijken en samen overleggen welke richting we uit zullen gaan en welke wegen we willen bewandelen. Soms vertellend wat we in de tussentijd hebben beleefd, meegemaakt, geleerd, en soms ook niet…omdat je sommige blokkades, uitdagingen en ervaringen nou eenmaal zélf moet slechten, aangaan en beleven.

Klinkt dit egoïstisch? Te veel ieder voor zich? Te veel gericht op ‘ik, ik, ik’?
Ik weet dat er genoeg mensen zijn die daar zo over denken, het hierin niet met me eens zijn.
En toch ligt voor mij hierin de basis van prettige, liefdevolle relaties. En zie ik het als allesbehalve egoïstisch.

Door mijn zoektocht om met mezelf te kunnen leven, het goed met mezelf te kunnen vinden, mezelf te mogen, van mezelf te houden, voel ik mij in staat ook een liefdevolle bijdrage te kunnen leveren aan het leven van de ander.

Zonder te proberen van alles van die ander nodig te hebben, te verwachten, te eisen, te verlangen, geef ik de ander gelegenheid zijn eigen leven te leiden, te groeien en te stralen. En dat geldt andersom natuurlijk ook. Zo vul je elkaar niet aan, maak je niet elkaar compleet, maar breidt je samen uit..niet 2 halven vormen 1, maar 2 helen worden 2+!

Zoals de al vaker geciteerde Byron Katie zegt: “Het is niet jóuw taak om van me te houden, dat is mijn taak.” (wat niet betekent dat je niet van me mág houden, graag zelfs!)

En voor mij begint dat met te zeggen: Ik mag mij wel!

 

Ingrid Esbeukman is een ervaren trainer en coach.
Eigenheid, plezier, groei en deskundigheid zijn de pijlers onder haar werk.
Verbinding maken en delen zijn essentiële uitgangspunten van haar handelen en Zijn.